Konferencja „OPIEKA DŁUGOTERMINOWA W POLSCE - DZISIAJ I JUTRO” odbyłą się w dniach 25-26 listopada 2021 roku w hotelu Novotel Warszawa Centrum (ul. Marszałkowska 94).
W tym roku zorganizowano ją w formie hybrydowej - uczestnicy sami decydowali jaka forma obecności będzie dla nich odpowiednia: stacjonarna czy online. Na potrzeby konferencji przygotowana została strona www.opiekadlugoterminowa2021.pl. Na stronie tej są dostępne nagrania z debat.
W debacie 6 pt.: „W POSZUKIWANIU STANDARDÓW OPIEKI DŁUGOTERMINOWEJ - SUKCESY I PORAŻKI” uczestniczył przedstawiciel naszego Stowarzyszenia - Piotr Michalak. W swoich wypowiedziach wskazywał m.ni., że system instytucjonalnej pomocy dla osób zależnych wymaga z pewnością zmian.
Ulokowanie instytucji opieki długoterminowej w różnych sektorach pomocowych (służba zdrowia, pomoc społeczna) powoduje różne rozwiązania organizacyjne i finansowanie, ale przede wszystkim powoduje, że placówki publiczne konkurują niejako między sobą o środki publiczne.
Być może wyjściem jest w ogóle utworzenie osobnej grupy placówek – placówki oieki długoterminowej i wtedy zgrupowanie w tym formacie zarówno placówek pomocy społecznej, jak i służby zdrowia. Na pewno jest kwestia koordynacji róznych systemów świadczących opiekę długoterminową.
Kolejna kwestia to finansowanie usług środowiskowych – pielęgniarek POZ, opieki długoterminowej i lekarzy oraz powiązanie wykonywanych przez te podmioty zadań oraz ich finansowania z działalnością placówek stacjonarnych.
W jaki sposób uzgodnić deklaratywną przynależność mieszkańca do danego podmiotu z wykonywaniem przez ten podmiot konkretnych czynności na rzecz mieszkańca DPS i opłacania ich? A jeśli faktycznie te czynności nie są wykonywane, w jaki sposób przekazywać środki finansowe dla tych podmiotów, które wykonują te czynności?
Powstaje też kwestia równego opłacania tych samych usług w ramach ich realizacji przez różnych wykonawców:
Nierówność płac w pomocy społecznej i służbie zdrowia oraz nierówność płac w podmiotach publicznych o organizacjach pozarządowych – to koljena kwestia do dyskusji i zmiany.
Nierozwiązanie problemów finansowania domów pomocy społęcznej powoduje ograniczenia w kierowaniu mieszkańców przez gminy – mimo stwierdzanych potrzeb
Brak mieszkańców powoduje konieczność utrzymywania infrastruktury przez organy prowadzące – najczęściej powiaty, dla których prowadzenie DPS staje się obciążające budżety. Brak mieszkańców to też wyższe koszty utrzymania.
Koszt działalności w roku poprzednim nie uwzględnia np. kosztu wzrostu płacy minimalnej, zmian cen mediów – energii elektrycznej, cieplnej etc.
Z drugiej strony przelicznik na rzeczywistą liczbę miejsc, też jest zafałszowujący, albowiem standardy nie przewidują dostosowywania liczby kadry do faktycznego wykorzystania miejsc, ale do wykorzystania deklarowanego.
Wyższy koszt utrzymania to realniejsze spojrzenie na wydatki, ale mniejsza konkurencyjność na rynku. Niższy koszt – to deficyt dla placówki i poszukiwanie dodatkowych źródeł finansowania.
Niewątpliwie jednak finanse DPS w kontekście deinstytucjonalizacji są sprawą kluczową dla jej bezpiecznego przeprowadzenie i reorganizacji placówek pomocowych. Konkretnych działań na razie brak.
